در موضوع امامت،چهار مورد اساسی است که بین شیعه و اهل سنّت در مساله امامت، سبب اختلاف گشته است .
الف: شیعه می گوید: تعیین امام مانند تعیین پیامبر حقّ خداوند است ودیگران را در این جهت هیچگونه حقّی نیست
اهل سنّت می گویند:تعیین امام با خود مردم است و خداوند در این زمینه کاره ای نیست
ب: شیعه می گوید : خدا وند علی (ع) را پس از رسول خدا (ص) برای امامت و پیشوا یی خلق تعیین نموده است
اهل سنّت میگویند: خدا کسی را برای تصدّی این منصب تعیین نکرده است
ج: شیعه میگوید : امام مانند پیا مبر معصوم می باشد
اهل سنّت می گویند : هر فردی که شهادت به یکتایی خداوند و رسالت پیامبردهد قابلیّت برای پیشوایی امّت را دارد البته با شرا ئطی که در ضمن ان شرائط ، عدالت به جای عصمت گنجانده شده است
د : شیعه می گوید : امامت ما نند نبوّت از اصول دین است
اهل سنّت می گویند: امامت از فروع دین می باشد
پس این چهار مبحث ، اساس اصلی؛ از اصول پنجگانه اعتقادی را که امامت باشد تشکیل میدهد،
و با اثبات عقیده حق در هریک ازاین چهار مورد ، اختلا فات دامنه دار مسا له امامت یکطرفی خواهد شد
ادامه یک داستان::
توسل به پیامبر اکرم(ص)و اهلبیت (ع) ، پس از رحلت ایشان نیز ، با آیات 16 و 18 سوره ق «وَ نَحْنُ أَقْرَب ُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ.. . مَّا یَلْفِظُ مِن قَوْل إِلاَّ لَدَیْهِ رَقِیب ٌ عَتِیدٌ» منافاتى ندارد و انسان را مشمول آیه 3 سوره زمر «وَ الَّذِینَ اتَّخَذُواْ مِن دُونِهِ أَوْلِیَآءَ» نمى کند ; چرا که اولا : شیعیان توجه استقلالى (در برابر خدا) به مصومین(ع) ندارند و همان خدایى که از رگ گردن به ما نزدیک تر است ، چنین مسیرى را مشخص فرموده است ; ثانیاً : پیامبر اکرم(ص)و ائمه اطهار(ع) با رخت بر بستن از دنیا ، ولایت و سیطره اى را که خداوند برایشان قرار داده ، از دست نمى دهند . مگر در قرآن نمى خوانیم : «َ قُلِ اعْمَلُواْ فَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ» (توبه/ 105) .
آیا در این آیه شریفه سخنى از مقید بودن رؤیت به زمان حیات آن بزرگواران به میان آمده است ؟ و مگر نه این است که خداوند شهداى راه حق را زنده جاوید و برخوردار از نعمت هاى الهى معرفى مى کند و ایشان را به «یَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَة مِّنَ اللَّهِ وَفَضْل» مفتخر مى نماید؟ (آل عمران/ 171) آیا رسول خدا(ص)و ائمه معصومین(ع)ـ که همه در راه دین خدا به شهادت رسیده اند ـ مشمول این آیات شریفه نیستند ؟!!
در صحاح اهل سنت آمده است که پیامبر(ص) فرمود : «ما من أحد یسلم علىّ إلاّ ردّ الله على روحى حتى اردّ علیه السلام » .در آیه شریفه «یَـأَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ اتَّقُواْ اللَّهَ وَابْتَغُواْ إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ» (مائده/ 35) واژه «وسیله» ، مطلق امورى است که انسان به سبب آن ها به خداوند نزدیک مى شود و توجه به پیامبر(ص)و ائمه اطهار(ع) مى تواند از مصدایقِ آن باشد ; در حقیقت ، یکى از دستورات خداوند ، با پیامبر(ص)و اهلبیت ایشان(ع) بودن و به آن بزرگوران توجه نمودن است .
بنام خدا
توسل به پیامبر و ائمه اطهار(ع) هیچ منافاتى با آیات قرآن ندارد چرا که :
1 . شیعیان ائمه اطهار(ع) را «عبادت » نمى کنند تا مشمول «مَا نَعْبُدُهُمْ إِلاَّ لِیُقَرِّبُونَآ إِلَى اللَّهِ زُلْفَى» باشند ، بلکه «عبادت » را مختص خداوند،دانسته و به پیامبر(ص) و ائمه (ع) به عنوان آبرومندان درگاه خداوند توسل مى جویند،تا قابلیت دریافت فیض الهى را پیدا کنند. چنان که فرزندان یعقوب هنگامى که از کرده هاى خود پشیمان شدند ، خود مستقیماً از خداوند درخواست رحمت و بخشش نکردند ، بلکه پدر را واسطه قرار دادند و گفتند : «پدر! از خدا آمرزش گناهان ما را بخواه ، که ما خطاکار بودیم » (یوسف /97) ; حضرت یعقوب نیز به درخواست آنان جواب مثبت داد ، و فرمود : «بزودى براى شما از پروردگارم آمرزش مى طلبم ، که او آمرزنده و مهربان است »(یوسف /98) .
2 . توسل به پیامبر و ائمه معصومین(ع) به اذن خداوند است ; چرا که فرموده : «یَـأَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ » (مائده /35) لذا «اتخاذ ولى فى دون الله» بر آن صدق نمى کند .
چنان که توجه به آیات :
مائده / 104 : «تَعَالَوْاْ إِلَى مَآ أَنزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ» ،
توبه / 99 : «وَ یَتَّخِذُ مَا یُنفِقُ قُرُبَـت عِندَ اللَّهِ وَ صَلَوَ ت ِ الرَّسُولِ» ،
منافقون / 5 : «وَ إِذَا قِیلَ لَهُمْ تَعَالَوْاْ یَسْتَغْفِرْ لَکُمْ رَسُولُ اللَّهِ» ،
توبه / 59 : «سَیُؤْتِینَا اللَّهُ مِن فَضْلِهِ وَرَسُولُهُ» ،
توبه / 74 : «وَمَا نَقَمُواْ إِلآَّ أَنْ أَغْنَـیـهُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ مِن فَضْلِهِ» ، و.. .
در این زمینه بسیار مناسب است ; چون به خوبی این نکته را بیان می کنند که توجه به رسول الله(ص) و بعد از ایشان به اهلبیت(ع) که با توجه به آیات و روایات فراوان ، جانشینان پیامبر(ص)هستند نه تنها لقمه را از پشت در دهان گذاشتن نیست ، بلکه ورود به خانه از «در» آن است : «و أتوا البیوت من أبوبها» (بقره /189) و آن که از در وارد خانه شود ، ظالم نیست . ظالم آن است که بخواهد از پشت بام به خانه وارد شود!
و آن چه نیز در سوره شعراء از قول ابراهیم (ع) نقل شده که اطعام و سیراب کردن و شفا بخشیدن و هدایت کردن و.. . به دست خداست ، همه صحیح است ; ولى با غذا خوردن و آب نوشیدن و به طبیب مراجعه کردن منافات ندارد .
همان گونه که نوشیدن آب و خوردن غذا و مراجعه کردن به پزشک با «توحید» منافات ندارد و رجوع به غیر خدا محسوب نمى شود، مراجعه به پیامبر(ص) و ائمه معصومین(ع) که به اذن خدا شفاعت و وساطت کرده و از بارگاه خدا رفع حوایج متوسلین خود را مى خواهند ، عین توحید است .
3 . مسأله توسل از ابتدای اسلام امرى رایج بین مسلمانان بوده تا جایى که بعضى از بزرگان اهل سنت نیز نوشته هاى ارزنده اى را در این زمینه از خود به جاى گذاشته اند که به چند نمونه اشاره مى کنیم :
1 . الوفاء فى فضائل مصطفى:ابن جوزى
2 . «مصباح الظلام فى المستغیثین بخیر الانام»: شمس الدین محمد بن نعمان مالکى
3 . «وفاء الوفاء لاخبار دارالمصطفى » جلد دوم، ص 413 تا 419 :سید نور الدین سمهودى
ادامه دارد
