بنام خدا
سلام دوستان
نگاهى به سازندگی‌هاى اخلاقى و عرفانى رمضان
شاید هیچ فرصتى براى یک محاسبه همه جانبه و خانهتکانى اساسى و بازنگرى در خود و جامعه، مناسبتر از «ماه رمضان» نباشد.
در شب‌ها و روزهاى این ماه خدایى، هم مجالى براى بازپرورى روح و جان است، هم فرصتى براى رسیدگى به محرومان و مستمندان و همدردى با دردمندان، هم موقعیّتى براى تقرّب به خدا و تقویت روحیّه معنوى و از خود رها شدن و به خدا پیوستن.
از رمضان چه انتظارى است؟!
و از روزهداران چه انتظارى؟
یکى از تکالیفمان در این ماه، رسیدگى به «خود» است، گشودن حسابى براى «محاسبه نفس»، رسیدگى به نیک و بدها، خیر و شرّها، ثواب‌ها و عصیان‌ها و حسنات و سیّئات خویش.
«توبه»، راهى است، گشوده پیش پاى خاکیانِ گناهآلود، تا جان خویش را به پاکى برسانند و افلاکى شوند و رضاى خداى توبهپذیر را فراهم آورند، پنجرهاى است باز شده به رویمان، جهت نگاه کردن به آستان مغفرتِ خداى غفّار.
راستى ... از کجا مىتوان میزان «خلوص» و «بندگى» را شناخت؟
عبادت‌ها و تهذیب‌هاى این ماه، وسیلهاى براى «خودشناسى» و «خداخواهى» است. شب‌هاى «قدر»، اوجِ این معرفت متعالى و فیض سرشار الهى است، تا چه کس بهره گیرد، و چه کس تهیدست از این ضیافتخانه باز گردد!
بانوى بزرگوار اسلام، حضرت زهرا سلام الله علیها فرمود: «یک روزهدار، از روزهاش چه بهرهاى مىبرد و به چه کارش مىآید، اگر زبان و گوش و چشم و اندامش را «نگهبان» نباشد؟»
جلوه دیگر رمضان، در ارتباط با «مردم» است.
کسى غمخوارى رنجدیدگان محروم را دارد که رنج و حرمان را بشناسد و گرسنگى و نیاز را لمس کرده باشد. در روایات، از جمله حکمت‌هاى روزه، این به شمار آمده که با چشیدن رنج گرسنگى و تشنگى، به یاد گرسنگان بیفتیم، تا ثروتمندان به مستمندان ترّحم کنند و مرّفهان برخوردار، به یاد محرومان نیازمند بیفتند.
روزهدار، زکات بدنش را مىپردازد،
درد گرسنگان را حس مىکند،
با نیازمندان همدردى و همدلى دارد،
اگر در طول سال، معناى «گرسنگى» را نمىداند، به برکت روزه، این مفهوم برایش عینیّت مىیابد و اگر توفیق یابد و شیطان بگذارد وحرص و آز امان دهد، به فقرا و بینوایان اطعام و افطارى مىدهد، غذاى گرم به خانوادههاى بىبضاعت، اما آبرومند مىفرستد و لبخند شادى بر چهره کودکان چشمانتظار تفقّد و دلجویى مىنشاند ... که اگر توفیق الهى نباشد، از این خدمت به همنوع، محروم مىماند.
رمضان به خانهها «بهار» مىآورد ... بهار معنویت و صفا.
سحرخیزى براى سحرى خوردن و مناجات و نیّت روزه و نماز صبح اول وقت، از برکات این ماه است.
گرم شدن کانون مساجد و محافل دینى و اتصال قوی‌تر «خانه ـ مسجد» و انس بیشتر کودکان و جوانان با خانه خدا و نماز جماعت، برکت دیگرى است.
آهنگ قرآن و دعا، خانهها را نورانى مىکند.
رابطه عاطفى میان اعضاى خانواده، بر محور «بندگى خدا» تقویت مىشود.
«صله رحم»، افزایش مىیابد و دل‌ها به هم نزدیک‌تر مىگردد.
راستى که شب‌ها «دعاى افتتاح»، سحرها «دعاى ابوحمزه»، در مساجد دعاهاى هر روزه ماه، در شب‌هاى قدر، مراسم احیاء و غلغله جمعیت در مساجد و حرم‌ها و مصلاها، اینها همه موجى از رحمت و ابرى از کرامت را بر سر مؤمنان، سایهافکن مىسازد.
چه دل‌هایى که از ریب و ریا پاک مىشود،
چه دست‌هایى که به جیب فتوت مىرود، تا گرهى از کار دردمندى بگشاید و غمى از چهره خانوادهاى بزداید،
چه حنجرههاى داودى، که به تلاوت وحى خدا مترنّم مىشوند،
چه وارستگی‌ها و توبهها و پاک شدن‌هایى که محصول سبز و ماندگار «موسم رمضان» است،
چه اخلاق‌هایى که در سایه مواعظ گویندگان، به صلاح مىگراید.
چرا رمضان را «آینه»اى نسازیم، براى تماشاى سیماى اخلاق و چهره باطن خویش؟
و کلاسى که درس آن «خودسازى» است،
متن آن «دعا» و «نماز»،
و قبولى آن «توبه» و توفیق ترک گناه و بهسازى اخلاق در خانه و مدرسه و اداره و بازار و محل کار!
اگر چنین شد، مىتوان روز فطر را «عید» گرفت.
«عید فطر»، نمره قبولى در دوره آموزشى «شهراللّه» است.
عید فطر، عید توفیق در عبودیت و معرفت و تهذیب نفس و دور شدن از رذائل و نزدیک شدن به فضایل است.
عید «ذکر خدا» و «یاد نیازمندان»،
عید «کفّ نفس» و کنترل خواستهها و مهار تمنیّات،
کیست که راضى شود میوهاى از باغ رمضان نچیده، گام از این بوستان بیرون نهد؟
وقتى سپاهى بر دشمن پیروز مىشود، شیپور پیروزى مىزنند.
غلبه بر «خصم درون» نیز، شادى دارد.
عید فطر، جشن عبودیّت است.
خوشا آنان که اعمالشان مرضىّ نظر «مولا» مىشود و به تفرّجى در دامنههاى روحپرور ملکوتى که در این ماه، به زمینیان هدیه مىشود پرداخته، دامن دامن مغفرت و رحمت گرد مىآورند.
رمضان نیز مىگذرد و با همه خجستگى و مبارکىاش به پایان مىرسد.
گروهى به شبزندهدارى و تهجّد و «یارب یارب» شب‌ها و سحرگاهان انس مىگیرند، عدهاى با دست‌هایى گشوده از نیاز و دل‌هایى لرزان از خوف و خشیت الهى، چشم امید به غفرانِ خداى غفار مىدوزند،
جمعى هم در کاستن از لغزش‌ها و سبک کردن بار گناهان مىپردازند،
کسانى از این یک ماه، براى یازده ماه دیگر توشه سلوک و نیروى عمل صالح برمىگیرند.
راستى ... ما از کدام گروهیم؟!
